Prawdziwy Polak

Scenka z ostatniego tygodnia. Wybraliśmy się z małżonem i dzieciem na zakupy do tesco. Zatrzymaliśmy się w jakiejś słabo uczęszczanej alejce żeby coś przedyskutować. Nagle rozlega się głośne "Przepraszam!!!". Ale nie była to prośba, było to słowo wykrzyczane z ogromną złością. Oczom naszym ukazał się rozpędzony dziarski dziadziuś z wypisaną na twarzy żądzą krwi i żoną uwieszoną u boku.
Mąż od razu przesunął koszyk ale odparł "a nie mógłby Pan trochę grzeczniej?". I się zaczęło. W wielkim krzyku "Jakie grzeczniej, to nie widzisz, że JA jadę? No jak to nie! MUSIAŁEŚ widzieć, za grosz kultury" i coś tam dalej pod nosem mruczał.
No tak, pan i władca supermarketów...
Chwilę później widzę, jak ten pan ustawia się w kolejce po mięso, przed nim stanęła jego żona. Wjechał w nią wózkiem z pełnym impetem. Po chwili poprawił. No pewnie żona źle stanęła...
Ja wiem, że stereotypy są złe. Ale od razu skojarzyło mi się to ze stereotypem "prawdziwego polaka"*, który to co niedzielę do kościółka grzecznie lata, klęka, modli się, kaja po to, żeby zaraz po wyjściu zacząć się zachowywać jak dokładne przeciwieństwo sumiennego katolika. Przykre.

*użycie małej litery zamierzone